Αναρτήσεις

ΔΙΗΓΗΜΑ ΕΝΑ

Εικόνα
Ἕνας ὑπέροχος Ἥλιος μέ λούζει μέ ἕνα λαμεπερό λευκό φῶς. Τά δέντρα, σάν σκοτεινές σκιές, ἀφήνουν νά φαίνεται τό ἀκτινοβόλο ποτάμι πού δημιουργεῖ ὁ Ἥλιος στήν ἥσυχη Θάλασσα. Σκεπτόμουν τήν ἱστορία πού μοῦ διηγήθηκε ἡ Φρανσουάζ. Στό Μπούργ-άν-Μπρές πού ἔζησα, λίγο πρίν φύγω γιά νά ἔρθω ἐδῶ, γνώρισα τήν νεοφερμένη στό διπλανό μου σπίτι. Φευγαλαῖα τήν εἶχα δεῖ τήν ἡμέρα πού μετακόμιζε. Την ἑπόμενη, ὅπως συνηθιζόταν, τῆς χτύπησα τήν πόρτα γιά νά τήν καλωσορίσω καί νά τήν κατατοπίσω. Μόλις ἄνοιξε τήν πόρτα καί μέ εἶδε, ἔμεινε ἄγαλμα.Γιά λίγα λεπτά, μέσα σέ μιά περίεργη σιωπή, κάτι εἶδα νά περνάει στό βλέμμα της. Μοῦ ἔκανε νοημα νά περάσω καί καθίσαμε ἡ μία ἀπένατι στήν ἄλλη, στό στρογγυλό τραπεζάκι πού ἦταν σέ μιά ἄκρη τοῦ γραφείου της, πλάι στό μεγάλο παράθυρο. Ἔβαλε τσάι σέ δύο φλιτζάνια, καί κάθησε πίσω στήν καρέκλα, κοιτάζοντάς με καί παίρνοντας μιά βαθειά ἀνάσα. -Μέ θυμᾶσαι; εἶπε. Χαμογέλασα. Δέν τήν εἶχα ξαναδεῖ ποτέ ὅπως καί κανείς ἐκεῖ γύρω, ὅπως εἶχα διαπιστώσει. -Ὀμολογῶ πώς ὄχι,

Everyone Is You And You Are Everyone | Cosmic Wisdom

Εικόνα

Ο ΤΡΟΜΕΡΟΣ ΜΗΝΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ

Εικόνα
Πάντοτε ὀνειρευόταν ἕνα σπίτι στήν ἐξοχή. Καί ὄχι σπίτι ἀλλά οἰκία. Κάπου ψηλά, νά ἔχει θέα ἕνα ὄμορφο λιμανάκι μέ τίς ἀντανακλάσεις τους στήν γαλανή θάλασσα, ἀπέραντο οὐρανό καί νά βλέπει τήν Ἀνατολή. Τό ἐπεξεργαζόταν στό νοῦ της γιά καιρό ὥσπου ἐκεῖνο τόν Ἰούνιο παρουσιάστηκε μιά ἐξαιρετική εὐκαιρία. Μιά καλή οἰκογένεια ζήτησε νά ἐνοικιάσει τό σπίτι της. Ἡ ἀλήθεια εἶναι πώς ἦταν λίγο κολλημένη μέ τό σπίτι της γιατί, ὅπως ἔλεγε, ὅλα ἦταν τακτοποιημένα καί δέν χρειαζόταν νά κάνει κάτι. Μεγάλη ἀπόφαση νά ἁλλάξει. Καί ξαφνικά, σάν μαγικά, τό ἀποφάσισε. Τό σπίτι στόν λόφο πού τῆς σύστησαν ἦταν 99% ὅπως τό εἶχε φανταστεῖ! Ἐκστασιάστηκε καί μετακόμισε... Ἕνα πρᾶγμα δέν εἶχε προσέξει. Τό σπίτι ἦταν βορεινῆς κατεύθυθνσης καί τά δέντρα στήν θέση τῆς Ἀνατολῆς, ἔξω ἀπό τό παράθυρό τῆς κρεβατοκάμαρας, ἄρχισαν νά κρύβουν ἀπό τόν Νοέμβριο τόν λιγοστό Ἥλιο. Μέχρι πού τόν Δεκέμβριο δέν φαινόταν καθόλου! Ὁλομόναχη στόν λόφο μέ τόν ἄγριο Χειμῶνα νά λυσσομανάει εἶχε τήν αἴσθηση πώς βρίσκεται σέ ἕνα καϊ

ΜΑΓΙΚΗ ΑΥΓΗ

Εικόνα
Σήμερα ἄρχισα τήν ἡμέρα μου ἀλλιῶς. Γενικά τό πρῶτο πρᾶγμα πού ἔκανα τίς περισσότερες φορές, ἦταν νά φτιάξω καφέ, νά ἀνάψω ἕνα τσιγάρο καί νά μπῶ νά σερφάρω στόν ἀπέραντο ὠκεανό τοῦ Διαδικτύου. Ἐντωμεταξύ ἄναβα τόν θερμίσοφωνα γιά τό πρωινό ντούς. Σήμερα ὅμως διαπιστώνοντας ὅτι ἔχει ἀκόμα ζεστό νερό, μπῆκα κατ'εὐθείαν τό ντούς, κάθισα λίγο στήν ἡσυχία, λιβάνισα.... Καί αἰσθάνομαι ὑπέροχα καί εὐγνώμων. Νοιώθω νά ξεχειλίζω ἀπό Εὐγνωμοσύνη! Καί μάλιστα βλέποντας ΑΥΤΟΝ τόν Ἥλιο ἀκριβῶς ἀπέναντί μου. Καί Τοῦ τραγουδῶ, τόν δοξάζω. Συνδέεται μέ τήν θέση Του μέσα μου κι ἴσως αὐτός εἶναι ὁ λόγος πού Σέ Ἀγαπῶ Ὅπως Ἀκριβῶς Εἶσαι! Εὐχαριστῶ.

Ξημέρωμα.

Εικόνα
Μερικές φορές οἱ ζωές μας χρειάζεται νά τρανταχθοῦν "ἐκ θεμελίων". Νά ἁλλάξουν καί νά ἀναδιαταχτοῦν ἄλλη μιά φορά γιά νά μᾶς μεταφέρουν στό μέρος ὅπου εἴμαστε προορισμένοι νά εἴμαστε. Ἕνας ἄλλος κόσμος, ἄλλη ἡμέρα, ἄλλη αὐγή. Τό ἐλαφρύ ἀσημί φῶς τῆς πρωινῆς αὐγῆς ἐμφανίζεται σιωπηλά. Πολλά δισεκατομμύρια, τρισεκατομμύρια τόνοι ζέστης ἐκρήγνηυνται σέ πυρῆνες ρόζ ὑδρογόνου πάνω ἀπό τόν ὀρίζοντα καί καταφέρνουν νά φαίνοντα μεγαλειώδη, ἐκστατικά καί λίγο ντροπαλά. Ὑπάρχει αὐτή ἡ στιγμή κάθε αὐγή, ὅταν τό φῶς ρέει, ὑπάρχει ἡ πιθανότητα τῆς μαγείας. Ἡ Δημιουργία κρατάει τήν ἀναπνοή της.
Εικόνα
ΜΕΣΗΜΕΡΙΑΝΗ ΚΑΨΑ Εἶναι ἀργά τό μεσημέρι. Ἡ πιό ζεστή περίοδος τῆς ἡμέρας. Ἔτσι ἔχω κατεβάσει τό ἐξώφυλλο γιά νά μήν μπαίνει ὁ ἥλιος μέσα, ὅπου ἐργάζεται μόνιμα στό τέρμα ὁ ἀνεμιστήρας. Βέβαια ἔτσι δέν ἔχω τήν θέα, ἀλλά δέν μπορῶ νά πῶ ὅτι ζεσταίνομαι κι ὅλας. Μέσα ὅμως. Ἔξω.....

ΑΓΡΥΠΙΑ

Εικόνα
Λοιπόν εἶναι γύρω στίς τέσσερεις τό πρωϊ. Ἔξω, μακριά βλέπω τά φῶτα τῆς κωμόπολης ἐνῶ ἡ θάλσσα ἁπλώνεται σκοτεινή μέχρι τά φῶτα τοῦ δρόμου πού περνάει ἀκριβῶς ἀπό πάνω της. Ἔκανα αὐτόν τόν ἀκατάστατο ὕπνο τό προηγούμενο βράδυ καί τελικά ξύπνησα 8 ἡ ὥρα τό πρωί, ὅταν ξυπνάω γενικά ἀπό τίς 3 μέχρι τίς 6! Πρᾶγμα δηλαδή σχεδόν ἀνύπαρκτο στίς τελευταῖες ἐποχές. Ὁπότε πεφτω γιά ὕπνο στίς 12 χωρίς νά νυστάζω, ἀλλά γενικά ἔχω εὔκολο τόν ὕπνο. Ὅμως αὐτήν τήν φορά δέν ἐρχόταν μέ τίποτα! Κι ἔτσι ὅπως κάθομαι στό μισοσοσκόταδο, νοιώθω τούς ρυθμούς μου νά χαμηλώνουν καί νά συντονίζονται ἀκριβῶς στήν συχνότητα τῆς ἄγάπης ἄνευ ὄρων καί τῆς εὐγνωμοσύνης. Ἡ Νύχτα εἶναι μαγική κι ἀλήθεια, τώρα τό ἀνακαλύπτω. Μέ σκεπάζει ἡ Νύχτα καί Εἶμαι τό Φῶς Της!!!